U subotu 08.06. u Beogradu dade se održati “svesrpski sabor”. Njega pohode članovi vlada srpskijeh zemalja i međ njima Laktaški kadija, a “tuden” njima stol stoluje Bugojanske gore list, hajdučka sablja prkosna, od vuka planinskoga potomak, a usne mu ko opanak.
Kolumnu piše: Dženan Skelić
U nekoj normalnijoj, relaksiranijoj kosmičkoj dimenziji, ovako bi bio opisan događaj, blizak scenariju iz Crnog Gruje, da nismo tako ostrašćeni kakvi jesmo, te je, nasuprot tome da bude predmetom sprdnje, uzdrmao i uznemirio region, budeći strasti, strahove, Kalemegdanska prisjećanja i uzavrele duhove Hajdučkih česmi i pridruženih popjevanja.
Pošto, u ovome Univerzumu na koji smo osuđeni, sama formulacija svesrpski, svehrvatski, svebošnjački, svealbanski i drugi “svesvi”, neminovno aludira na nadolazeću prijetnju, a posebno ukoliko isti uz falange i fanfare nacionalnih i vjerskih sveudruživanja, na svijet donese kavo čedo u vidu neke strategije, ili, ne do Bog, deklaracije, više je nego obaveza nadnijeti se nad tim vanmaterično i neprirodno začetim i porođenim plodom, sa dvije majke (čitaj RS i RS) i dva oca (čitaj Dodik i Vučić) uz milokliz i milodar starije ženske osobe sklone voajerstvu (čitaj SPC).
Nego da vidimo šta ozbiljnoga donosi taj neozbiljno opasan dokument i uz njega naslonjeni projekat.
Kao prvo, donosi odluku, da se Danom državnosti Bosanskohercegovačkog entiteta Republika Srpska (puni naziv predviđen Dejtonom, koji nam je bilo mrsko kucati, pa smo ga skratili u formu, što omogućava malverzacije značenjima), proglasi 15.februar, Dan državnosti Republike Srbije, iz čega slijedi da je Bosanskohercegovački entitet Republika Srpska država ili postaje države sa identičnim državotvornim okvirom Republike Srbije. Ovo se u diplomatskom prostoru smatra teritorijalnim pretenzijama, s obzirom da se održalo u prijestolnici Republike Srbije, na njenu incijativu i sa njenim učešćem.
Kao drugo, iz usvojenih 49 zaključaka iščitavamo, da se teritorij Bosanskohercegovačkog entiteta Republika Srpska (posbeno značajno 41.), Republike Srbije, Kosova (11.-14.) te u projekciji i republike Crne Gore (posebno 36.), smatra cjelinom, sa isključivom dominacijom srpskog nacionalnog subjekta, čije je jedno od dominantnih određenja ortodoksna religija pod patronatom i vodstvom SPC (9. i 10. a posebno 32.), čime se ne samo naglašava nepostojanje sekularnog bića te teritorijalne organizacije, već i nemogućnost bilo kakve građanske opcije kao ustavno djelatne kategorije. Kontinuirano se naglašava jedinstvena cjelovitost srpskog naroda, što je ništa drugo do formulacija “svi Srbi u jednoj državi”, odnosno preciznije je reći “sve zemlje” koje Srbi smatraju srpskima “u jednoj državi”. Deklaracija relativizira konačnost sudske presude u vezi dešavanja u Srebrenici (16. i 17.), derogira državu Bosni i Hercegovinu, njene institucije, te njen Ustav (20. i 28.), podvlače postojanje zajednike zastave i himne kao temeljnih odrednica nacionalnog jedinstva sa pridruženim teritorijalnim okvirom pod nacionalnim stijegom (30.). Posljednji, odnosno 49. zaključak jasno podvlači kako postoje državni organi srpskog naroda, ne navodeći bilo kakvu diferencijaciju i separaciju u odnosu na međunarodno priznate granice koje sijeku taj virtualni srpski teritorij.
Gotovo polovina zaključaka tretiraju Bosanskohercegovački entitet Republika Srpska, kao ravnopravnog, neovisnog partnera i sugovornika, čime se očito atakuje na suverenitet i nadasve integritet Bosne i Hercegovine kao države.
Pitanje nije šta su ovime htjeli republika Srbija, Bosanskohercegovački entitet RS i SPC, te SANU u zaleđu dešavanja.
Pitanje je šta će iz ovoga išćitavati USA i njeni strateški partneri, te kako će tretirati te očite nakane i svršena djelovanja. Pitanje šta će učiniti Bosna i Hercegovina i da li može iznaći snage, resursa, motiva i volje, da napokon otpočne istinski skrbiti o svojim državotvornim aspektima, nadnacinalnom i nadreligijskom biću.
Pitanje je da li će Bošnjaci napokon postati politički narod, a ne divanski i minderski kružok. Srbi imaju i njeguju tradiciju u politici i prije svega u diplomatiji i već su u više navrata dokazali da im je diplomacija jača strana, posebice kada dođe trenutak za lobiranje. Njihov je balast uporno držanje za Putina. Da toga nema, dobili bi odavno sve. A šta će onda nama ostalima ostati? Možda nova Gaza.
Ako se ne otrijeznimo od deklarativnog religijskog zanosa i ne izađemo iz sjene Alijine deklaracije, bojim se da nećemo plivati sa kitovima, već da ćemo postati gozba ajkulama i piranama.