Agresija na Bosnu i Hercegovinu počela je napadom Jugoslavenske narodne armije na hercegovačko selo Ravno drugog oktobra 1991. godine. Bio je to “tihi” početak rata, a istinska agresija koja je oružjem nanišanila svaki pedalj naše zemlje, počela je 1. aprila 1992. godine.
Pola godine nakon napada na selo Ravno počelo je fašističko divljanje, masovno ubijanje, etničko čišćenje, provođenje genocida nad nesrpskim stanovništvom. Počelo je u Semberiji, umjesto Save i Drine potekla je krv ulicama Bijeljine. JNA, Arkanova SDG (Srpska dobrovoljačka garda) i paravojna formacija Mirkovi četnici ušli su u Bijeljinu prvog aprila 1992. godine, a već prvog dana ubijeno je na desetine civila, dok su njihovi leševi ostavljeni da leže na ulicama.
Fotografiju je zabilježio ugledni američki fotograf Ron Haviv, čovjek kojeg je u Bijeljinu lično pozvao Željko Ražnatović Arkan, suprug Svetlane Ražnatović, čovjek s kojim su u Bijeljinu stigla ubistva, silovanja, pljačke, smrt, bol, višedecenijska patnja i tuga. Posebno je odvratna i ništa manje zločinačka (saučesnici) bila uloga tzv. novinara koji su tih dana izvještavali iz Bijeljine.
Tako je TV Novi Sad objavio prilog u kojem su za ubistva nedužnih civila optužili muslimanske ekstremiste. Istih onih ubistava koje je dokumentovao i nakon bijega od Arkana objavio Ron Haviv. Među njima su već pominjana fotografija žene koju dok leži na zemlji nogom udara “muzičar” DJ Max, ali i fotografija čovjeka koji moli za život nekoliko trenutaka prije nego što su ga Arkanovi četnici, koje je na ulice Bijeljine poslao Slobodan Milošević, bacili s četvrtog sprata kroz prozor zgrade.