Bivši ukrajinski ambasador u BiH i Hrvatskoj, Oleksandr Levchenko, za “Face.ba” piše o situaciji u Ukrajini, prenoseći aktuelna dešavanja koja su potaknuta ruskom agresijom na Ukrajini.
Levchenko kaže kako Ruska propaganda koristi pseudoistorijske činjenice da opravda svoj napad na Ukrajinu. On tvrdi kako Putin “emituje gluposti da su Rusi i Ukrajinci jedan narod”, što, kako on kaže, pokazuje potpuno o etnogenezi vlastitog naroda, koji ima jake finsko-ugarske korijene, za razliku od Ukrajinaca, koji su direktni potomci prvih Slovena.
“Ukrajinci su nastali kao nacija na teritorijama koje su bile prapostojbina velikom dijelu slavenske porodice, ali ne i Rusima, koji svoje historijske slovenske korijene vuku većinom od Poljaka. Ponekad se dešava i da ruski predsjednik tvrdi da su Ukrajinu stvorili Lenjin ili Staljin. Pritom zaboravlja da su upravo boljševici 1921. godine uništili obnovljenu ukrajinsku državnost u obliku Ukrajinske Narodne Republike. Međutim, jedan od glavnih stubova sve moskovske propagande je tvrdnja o navodno istorijski ruskom Krimu. Na osnovu “historijskog zakona”, Kremlj želi da objasni svoju vojnu invaziju na ukrajinsko poluostrvo. Ovo je potpuno lažna mitologija Kremlja, koja se mora uzeti na razmatranje.”
Tvrdi da su prvo stanovništvo Krima, poznato po prvim pisanim izvorima, bila kimerijska plemena (12. vijek pre nove ere), pastirska plemena iranskog govornog područja koja su stigla iz dalekih azijskih stepa.
“Sredinom 7. vijeka p.n.e. većinu Kimerijaca zamjenila su druga plemena iranskog govornog područja – Skiti, koji su došli iz istih stepa u kojima su nekada živeli Kimerijci. Također do atraktivnih uvala poluotoka u 6. stoljeću. p.n.e. stižu Grčki kolonisti koji počinju da osnivaju svoja prva naselja na teritoriji Krima: Pantikapej (Kerč), Kerkenitida (Evpatorija), Feodosija i nekoliko drugih. Stoljeće kasnije pojavio se i Hersones (Sevastopolj), a on kao i Pantikapa su bili predodređeni da postanu glavni centri Grka na Krimu. Paralelno, u 1. milenijumu p.n.e. u podnožju i planinskom Krimu, kao i na južnoj obali poluostrva, pojavila su se plemena Tauri, koja su stigla kroz Kerčki moreuz sa susjednih teritorija podnožja zapadnog Kavkaza. Skitska država na Krimu postojala je do druge polovine 3. vijeka. n. e. Tada je njen glavni grad bio skitski Napulj (Simferopolj), ali su ga uništila germanska plemena Gota koja su stigla iz Skandinavije, a koja su se pojavila na Krimu početkom 3. vijeka tokom velike seobe naroda.”
Levchenko kaže kako je Krim tokom rimske vladavine, doživio ekonomski procvat, kada su se pojavili prvi kršćani.
“Četvrti papa Rimski Klement I (101. n.e.) je bio prognan i umro ovdje mučeničkom smrću. Krajem 4. vijeka n.e. Gote sa sjevera Krima proganjaju Turski govorni plemena Huna, koji su porijeklom iz stepa srednje Azije, iako su sami Huni brzo napustili poluostrvo i nastavili svoj pohod ka srednjoj Evropi. Ali dio stanovništva Gota povuklo se u dubinu poluotoka i nastanio se u jugozapadnom dijelu planinskog Krima. Među njima se uspješno propovjedalo hrišćanstvo, pa su krajem 4. vijeka n.e.oni dobili svog biskupa. Osnovana je Gotska biskupija, koja je bila podređena Carigradu. U 5. vijeku država Huna, sa središtem na srednjem Dunavu, propada, a dio njihovih plemena ponovo nalazi utočište u stepskom Krimu. Krajem 6. vijeka stepski Krim je pripojen zapadno-turskom kaganatu. Invazija vojske kaganata na Krim sužava zonu uticaja Vizantije samo oko Hersonesa. Stoljeće kasnije, Krim potpada pod vlast Hazarskog kaganata. Hazari su se ovdje naselili dugo vremena. Oni su činili etničku osnovu naroda Krima – karaima. U 10. vijeku Hazarski kaganat propada nakon poraza od strane trupa Velikog Kijevskog kneza Svjatoslava. Kijev stvara kneževinu Tmutarakan na obali Kerčkog moreuza, koja je 120 godina kontrolisala prolaz brodova iz Crnog mora u Azovsko more i obuhvatala je istočni Krim. U 9. vijeku Ugarska plemena na kratko ulaze na Krim, a zatim se sele na zapad u podunavske stepe. Tada su se na poluostrvu pojavila tursko govorni plemena Pečenega koja su se doselila iz srednje Azije. Nakon njih, Polovci, ili kipčaci koji govore slični jezik, koji su osvojili Krim u 11. veku, postali su novi snažan nomadski narod. Držali su veći dio Krima više od dva stoljeća, sve dok se na Krimu nisu pojavili mongolo-tatari. Polovci su postali glavni narod od kojeg su se u budućnosti formirani krimski Tatari u rezultatu etnogeneze.”
U 9. vijeku Kijevska država jača, njene granice se šire, nastaju trgovinski i vojni odnosi između Kijeva i Hersona. Godine 988. na Krim je stigao Veliki Kijevski knez Volodimir, čija vojska je zauzela Hersones, koji je potom oženio Anu, sestru vizantijskog cara, i on i njegova vojska su na poluostrvu prešli na hrišćanstvo. Nakon ovog događaja, veza između Kijeva i Hersona se još više produbljuje, jer je Veliki knez Volodimir odavde odnio u Kijev mnoge sveštenike, knjige i crkvene predmete.
“U 12. i 13. vijeku trgovci iz Kijeva i Černihiva aktivno su prodavali svoju robu preko trgovačke luke Surož (Sudak) na južnoj obali Krima, pošto je kneževina Tmutarakan, koju su osnovali, prestala postojati. Od sredine 13. vijeka italijanske države Venecija i Đenova uspostavljaju kontrolu nad južnom obalom Krima, pod potpunom dominacijom Đenovljana, koju su držale ovu regiju do druge polovine 15. stoljeća, odnosno prije dolaska Turaka. Posjed Đenovljana na Krimu zvao se “Đenovska Gazarija”. U 13. vijeku Krimski Goti su stvorili svoju državu na teritoriji jugozapadnog planinskog Krima, koja je dobila ime Feodoro. Stanovništvo Feodore ispovedalo je pravoslavlje. Službeni jezik je bio grčki. Godine 1475. trupe Osmanskog carstva zauzele su sve zemlje Đenovljana i državu Feodoro.”
Prvo pojavljivanje mongolsko-tatarske vojske na Krimu zabilježeno je 1223. godine. Nakon 15 godina oni su se ponovo pojavili i pokorili cijeli stepski Krim, koji je postao ulus (regija) Zlatne Horde. Središte Krimskog ulusa bio je grad Solkhat (Stari Krim, koji je dao ime cijelom poluostrvu). Kada je Zlatna Horda oslabila, Krimski kanat je postao nezavisna država. Godinom njegovog osnivanja smatra se 1449. Postojao je do 1783. godine, kada su ruske trupe zauzele poluostrvo, a carica Katarina II izdala manifest o pripajanju Krima Rusiji.
“Od 1783. do 1917. Krim je bio dio Ruskog carstva. 1918-20. na teritoriji poluostrva vodio se građanski rat. Krajem 1920. godine, Krim je zauzela Crvena armija, a 1921. boljševici su objavili stvaranje autonomije Krima u sastavu Sovjetske Rusije. Postojao je do jeseni 1941. godine, kada su poluostrvo zauzele trupe Wehrmachta. Nijemci su vladali poluostrvom do 1944. godine, kada su Krim oslobodili borci Četvrtog ukrajinskog fronta, koji su se sastojali uglavnom od mobiliziranih Ukrajinaca.”
“U maju 1944. godine, po Staljinovom naređenju, krimski Tatari su deportovani iz svih svojih naselja na Krimu. U nehumanim uslovima, ceo narod se prevozi u vagonima za stoku u Uzbekistan i regione Urala. Za to vrijeme, svaki četvrti deportovani krimski Tatar je umro tokom izgnanstva. Kako bi potpuno pro mijenio etnički sastav poluotoka, Kremlj dovodi rusko stanovništvo iz zaostalih regija Ruske Sovjetske Socijalističke Federacije u mjesta stanovanja krimskih Tatara. Oni otimaju kuće i imovinu krimskih Tatara i postaju većina stanovništva Krima. Ali uzimajući u obzir da su ti ljudi stigli iz drugih klimatskih zona – ispostavilo se da su apsolutno nesposobni da upravljaju krimskim zemljama. Ove teritorije zapadaju u potpunu stagnaciju. Kada je vođa sovjetskih komunista, Hruščov, posjetio Krim, došao je do zaključka da poluostrvo nema ekonomske perspektive kao dio Ruska Sovjetske Socijalističke Federacije. On to pitanje iznosi na raspravu u Kremlju i nailazi na podršku rukovodstva Centralnog komiteta komunističke partije Sovjetskog Saveza. Sprovedene su odgovarajuće ustavnopravne procedure u vezi sa transferom teritorije poluostrva u satav Ukrajine. Rukovodstvo u Kijevu je shvatilo da će Krim na mnogo načina morati da se finansira iz republičkih fondova, a Hruščov je obećao podršku na nacionalnom nivou u izgradnji Krimskog kanala od Dnjepra do stepskog dijela Krima, koji je udahnuo novi život i ekonomski razvoj poluostrva.”
U februaru 2014. godine ruske trupe su počele da zauzimaju ukrajinske državne objekte na poluostrvu. Pod njuškom mitraljeza, dvije i po sedmice nakon okupacije poluostrva, organizovali su pseudoreferendum o priključenju Rusiji, koji gotovo niko u svijetu nije priznao.
“Tako u zaključku znamo da su Skiti najduže vladali poluostrvom – 1000 godina, odnosno od sredine 7. vijeka p.n.e. do kraja 3. vijeka n.e. po dužini vladanja idu stari Grci, koji su imali svoje gradove-države i Bosforsku državu od 6. st. p.n.e. do 3 st. nove ere, odnosno 900 godina. Tokom 800 godina postojala historijska vladavina plemena Taura koji su živjeli u planinskim područjima poluotoka. Tokom 500 godina, Kimerijci su dominirali poluostrvom. 450 godina značajan dio Krima bio je u vlasništvu Rimskog i Bizantskog carstva. Poluostrvo je 340 godina bilo u sastavu Krimskog kanata, 320 godina južni Krim je bio deo Osmanskog carstva, a 300 godina bio je deo Hazarskog kaganata. Goti su 240 godina vladali u jugozapadnom dijelu poluostrva u okviru svoje države Feodoro, a pre toga 150 godina na čitavom teritoriju Krima od početka 3. do druge polovine 4. vijeka. 240 godina Polovci su vladali stepskim Krimom, a Đenovljani su vladali južnim Krimom 230 godina. Skoro 200 godina stepski Krim su kontrolisali nomadi Pečenezi. Kijev je vladao poluostrvom 120 godina kroz kneževinu Tmutarakanu i 60 godina od 1954. do 2014. godine u sastavu Ukrajine, odnosno ukupno 180 godina. I konačno, Rusko carstvo je posjedovalo poluostrvo od 1783. do 1917. godine, odnosno 134 godine, plus Sovjetska Rusija nakon građanskog rata od 1921. do 1941. – to je još 20 godina i nakon njemačke okupacije od 1944. do 1953. godine, odnosno još 9 godina, što je ukupno 163 godine. Dakle, od 3.200 godina tačno poznatog istorijskog razvoja poluostrva Krim, Rusija ga je posjedovala samo 173 godine, uzimajući u obzir i 10 godina okupacije – 2014.-2024.”
” U okviru historijskog procesa, to je vrlo malo . Ovo je onoliko koliko Rusija posjeduje teritorije od jezera Bajkal do Tihog okeana, koje je oduzela od Kine. Sada se u modernim udžbenicima kineske historije ove zemlje spominju kao kineske od pamtivijeka. Peking ne ostavlja misli o njihovom sigurnom povratku u rodnu luku, kao ni Kijev koji se bori da protjera ruske agresore sa teritorije ukrajinskog poluostrva.”