Prvi telefoni, osim što su vizuelno podsjećali na cigle i nisu bili prenosivi, bili su neatraktivni i zbog svojih funkcija – glasovnih poziva i razmijene tekstualnih poruka. Ubrzo, telefoni dobijaju ulogu u svijetu zabave, najprije kao telefonska pozorišta, a zatim i kao telefonske novine.
Ideju da telefon bude servis zabave omogućila je i činjenica da zvuk u to vrijeme nije mogao da se prenosi drugim putem – prvi radio-talasi prenosili su samo signale koji su se interpretirali kao tačke i crtice, a do pojave radija kakvog ga danas znamo čekalo se do 1920. godine.
1890. godine, u Parizu, korisnicima telefona ponuđeno je da na ovaj način slušaju prenose iz pozorišta i opera, najprije iz telefonskih prijemnika u hotelima, kafićima, klubovima ili privatnim kućama po cijeni od 50 centi za pet minuta programa.
Ovo je između ostalog bio i prvi vid prenosa programa uživo. Nakon tri godine broj korisnika dostigao je 1300.
1893. godine pojavile su se prve i najuspješnije telefonske novine „Telefon Bilten” (Telefon Hírmondó) u Budimpešti. Postojale su sve do 1944. godine, a program je podrazumjevao kratke vijesti na svakih sat vremena, isprva emitovane putem telefonskih linija lokalnih telefonskih kompanija, a zatim putem specijalizovanih telefonskih kompanija, kroz kontinuirani program u trajanju od 12h.
Program bi počeo prije podne, u 9:30h sa prvim jutarnjim vijestima i brzim sumiranjem glavnih vijesti iz štampanih medija. Popodnevni program podrazumjevao je „kratke, zabavne priče”, „sportsku inteligenciju” i „filtrirani sadržaj” različitog karaktera. Večernji sati bili su rezervisani za pozorište, operu, poeziju, koncerte, predavanja i lekcije iz lingvistike.
Uspjeh telefonskih novina inspirisao je preduzetnike širom svijeta da oforme svoje, lokalne telefonske novine, međutim, nijedne nisu opstale duže od mađarskih.
Osnivač, Tivadar Puskas nije doživio da sumira uspjeh svog izuma, umro je od srčanog udara malo nakon što je krenulo emitovanje programa putem telefona.